In tijden van het Coronavirus schrijf ik elke week een knuffelbrief voor iedereen die nood heeft aan een beetje humor en een vriendelijk woordje. Mijn achtste brief is er eentje voor mezelf. Je leest hem onder de mondmaskers.
Schoonbeek, 16 mei 2020
Dag lezer
Het is 6 uur in de ochtend. Zo vroeg ben ik nooit uit mijn bed. Meestal word ik ’s nachts wakker van pijn. Niet helemáál wakker. Mijn geest wil verder slapen en doezelt in, voortdurend strijdend tegen de pijn die me wakker wil houden. Tegen de ochtend is mijn geest zo uitgeput dat ik doorheen de pijn uiteindelijk toch inslaap. Gevolg is dat ik nooit vroeg opsta. Want het is alsof ik pas na dit gevecht tussen lichaam en geest en pas na volledige uitputting mijn geest kan laten recupereren. Vroeg opstaan kan een enkele keer. Doe ik dat langer aan een stuk, dan komt mijn immuniteit gegarandeerd in opstand. Stress, wat de reden ook moge zijn, wordt slechts in kleine dosissen getolereerd. Dat ik migraine episodes heb, weet ondertussen iedereen. Het heeft een leven geduurd voordat ik dat durfde vertellen. En steeds minimaliserend. Alsof het allemaal wel meeviel. De werkelijkheid is dat het helemaal niet meeviel. Migraine heeft mijn leven tot nog toe letterlijk gehalveerd. Migraine heeft me van mijn alertheid beroofd en me stommiteiten laten doen en onzin laten uitkramen. Op cruciale momenten heeft het me kansen ontnomen.
Dat vertelt een mens in normale tijden niet. Het zijn geen normale tijden. En daarom vertel ik het nét nu. Want corona heeft als voordeel dat iedereen plots begrijpt wat het betekent wanneer het lichaam de baas is. En jij zelf absoluut geen spreekrecht hebt. Te moeten leven met een baas, die er is, altijd en overal, die nooit vrijaf geeft. Mijn lichaam is een baas van het type tiran. Die wil dat ik ten allen tijden gehoorzaam. Niet te laat naar bed, dit niet eten, dat wél eten, dit niet doen, dat wél doen, dat niet combineren, niet te veel prikkels in één keer, geen harde geluiden. Witruimte voorzien. Leren neen zeggen. Houding, let er op! Lichten moeten gedempt. Wegkijken wanneer er in een film teveel afwisseling is van lichtsterkte, of wanneer het behang te druk is. Café en restaurants mijden, … . Sociale contacten met bakken energie betalen. Te veel input toelaten, wordt bestraft met hieperdepieps en waanbeelden. Over alles nadenken. Piekeren, wakker liggen. Migraine episodes. Geen stopknop.
Resems aan hulpmiddelen heb ik, gaande van donkere bril tot spierontspannende epilepsiemiddelen, van wiebelkussens tot medicinale paardenmiddelen, van zitballen tot antidepressiva, van wiebelkruk tot preventieve maandelijkse inentingen, van thuiswerk tot medicinale cannabis, van elektrische deken tot neksteun, van huisdokter tot cardioloog, van psychiater tot neuroloog, van thuiswerk tot vrije keuze van vervoersmiddel, van deeltijdse werkhervatting tot Vlaamse Ondersteuningspremie voor de werkgever, ….
Van het idyllische beeld van thuiswerk, als een privilege voor de happy few -dat de meeste mensen wellicht hadden voor de lockdown- blijft niet veel meer over. In coronatijd ondervinden vele mensen telewerk immers aan den lijve. Iedereen wordt plots geconfronteerd met de andere kant van dit “voorrecht”. Je bent alleen. Je moet discipline hebben. Niet alleen om te werken, maar vooral om ermee te stoppen. En ’s avonds los te laten. Niet evident wanneer er geen deur is die je achter je dicht kan trekken. Niet betrokken worden bij alles wat in de wandelgangen op natuurlijke wijze tot stand komt. Niet steeds op de hoogte zijn van de beslissingen die daar genomen worden. Laat staan dat je hebt kunnen meedenken of beter nog hebt kunnen mee beslissen. Niet dezelfde hechte band kunnen hebben die je bij de andere collega’s gewaar wordt. Altijd veel meer woorden nodig hebben om anderen te vertellen wat je bedoelt. Er is immers geen gemeenschappelijk denkproces aan vooraf gegaan. Je denkt alleen. En je gedachten moeten later afgetoetst worden aan de collectieve gedachtegang van de collega’s. Jouw ideeën zijn als vanzelf altijd een beetje “out of place” of op zijn minst “out of date”. Je bent altijd een beetje het buitenbeentje. En toch wil je er enorm graag bij horen.
Het is zaterdag, ondertussen 6u30. En ik ben wakker. Ik kon niet slapen. Niet dat de tiran, mijn pijn, nu heviger dan andere nachten tekeer ging. Het is de angst. En aan de andere kant is er de wil om niet te ontgoochelen, te doen wat anderen vragen. En vooral is er de nood om anderen te helpen. En ook de hoop dat je erbij hoort.
Die vier elementen zijn in mijn binnenste in een hevige strijd verwikkeld. Ik ben bang van de sluipschutter die de naam corona draagt. Mijn immuniteit is momenteel meer dan anders ver van optimaal. Mijn tiran heeft mijn schildklier reeds ingezet om me in het gareel te zetten: "durf niet te veel inspanning te doen!" De tiran chanteert me met migraine: "durf je niet blootstellen aan stress!" De tiran voedt mijn angst: "durf niet uit je bubbel komen!" De tiran zet voorts het ultieme wapen in, een mix van schuldgevoelens en tweestrijd: "je vader van 79 is hartpatiënt en heeft COPD, blijf bij hem weg!" en ook "je moeder wil je ondanks alles fysiek zien op je verjaardag volgend weekend, geef toe aan haar sociale behoefte en regel iets, wat dan ook!" En dan zijn er je lieve collega’s, die in emotionele impasse zitten en die elkaar heel erg graag willen zien: "wees geen spelbreker!"
Mijn oud zeer steekt de kop op. Ik wil niemand teleur stellen. Maar welke keuze ik ook maak, ik kan onmogelijk iedereen blij maken. Rijd ik woensdag naar Gent, dan is het helemaal uitgesloten dat mijn ouders mij zondag kunnen zien. In een niet al te grote ruimte met 8 personen samen zijn in emotionele hoedanigheid, brengt immers extra risico: los van het feit dat het bedwingen van een dikke knuffel bij het weerzien na zo een lange tijd heel onnatuurlijk is, zullen er neuzen gesnoten worden, tranen geveegd. Mondkapjes zullen af gezet worden. Heel even. Maar tranen en snuitende neuzen zijn rondvliegende partikeltjes. En dan is er nog 2 X 150 kilometer rijden, waardoor sanitaire ruimte gebruiken onvermijdelijk zal zijn. En hopen dat ik geen ongeluk krijg onderweg, want dat vergroot de contactkans aanzienlijk.
Blijf ik anderzijds thuis, dan laat ik mijn collega’s in de steek. En dat wil ik niet. In de coronatijd hebben zij goed voor mij gezorgd op de manier die mij het meest deugd doet, namelijk een één-op-één-gesprek, in de diepte, aandachtig, met alle tijd, over wat er écht toe doet, niet het werk, maar de mensen, niet de taken, maar de gevoelens. Afstand bracht ons op een bizarre manier dichter bij elkaar. Zij waren er toen ik het moeilijk had, mijn collega’s. Ze sleurden mij uit een diepe dip. Ik wil er nu voor hen zijn.
En dan is er de tiran die wellicht geen enkele van deze mogelijkheden toestaat. De lichamelijke prijs zal hoog zijn voor de stress. Of ik nu naar Gent ga of dat ik mijn ouders toesta om mij te zien. Ik ben en blijf bang voor het ergste wapen dat mijn tiran kan inzetten. Corona. Want dan raakt ie alles en iedereen van wie ik hou. Mijn familie, mijn collega’s, mijn huisgenoten op vier voeten. Net zoals Charlie, mijn buurhondje, dat plots in het asiel wakker werd omdat zijn baasjes allebei werden weggevoerd … . Aan iedereen kan ik uitleggen waarom ik hem of haar teleur stel. Aan Pim, Marva, Camille en mijn arme Belienda, die ternauwernood aan het dodenstation in Spanje ontsnapte, kan ik het niet uitleggen. Zij zouden het niet begrijpen. En ik zou het mezelf niet vergeven.
Lieve collega’s, ma en pa, ik maak vandaag een heldere keuze: woensdag kom ik niet en volgende week verjaar ik zonder feest. Ik zie jullie er niet minder graag om. In tegendeel. Het is nét omdat ik jullie graag zie. Mijn telefoonlijn is open. Mijn almaar grijzer wordende haren zien jullie op skype. Ik zie jullie graag, hier, vanuit Schoonbeek. Met heel veel liefde, humor en aan beide kanten van het scherm een lekker, vers gezet tasje koffie erbij.
Tot gauw?
Warme groeten
Tania
Met welk mondmasker ga jij binnenkort de deur uit?
Bij vistaprint kan je je mondmasker een persoonlijke toets geven.
Met deze mondkapjes tegen corona zorg je voor jezelf en voor de anderen.
Nu bij vistaprint wasbare mondmaskers van stof te koop voor € 13,06
Wil je graag meer goede initiatieven en positief nieuws zien van de coronatijd.
Kom dan bij onze facebookgroep "Greetings from Corona"! See you there?
Reactie schrijven