I die at the hands of human insanity

Looking in the eyes of those who are about to die, I cry. In every inch of my body I feel the(ir) horror. If only I was able to feel rage, this madness could end. However, shame and guilt were imposed upon me. So, instead of rage, I cry for those who are facing the end. Their cruel death is at the hands of those who forced them into this world. I cry softly. That’s all I am able to do. 

I don’t remember being born. My body does. I live my living death ever since. Every day I die at the hands of human insanity. Since, like my dying friends I came into this world not for being (me). Like them, me too, I serve a purpose. I am. Only to the benefit and use of those who brought me into this world. Like my animal friends I am a product of their making. We are a means to their end. I cry softly. That’s all that I was ever able to.

I was deprived of my primal scream. I am a freezing body without a skin. All that remains is the burning pain within. I could not save myself. That’s bad enough. But the real horror lives inside: I could not save any of my animal friends. I still can’t. 

All over the world, children are hurting. Over and over again. Until they don’t. Collective human insanity leaves child cruelty unpunished. The same insanity makes it impossible to see carnism for what it is: inflicted upon the largest number of victims and yet the most widely adopted genocide crime in history. 

Vandaag ga ik wandelen, ik kijk naar de lucht en zie door de toppen van de bomen de zon. Ik besef dat gewoon 'zijn' bestaat en dat het mág. Ja, ook ik mag het. Gewoon zijn. Punt. Ik laat het toe. Ik gun het mezelf. Ik voel me klein en dat voelt goed. Ik mag klein zijn, onschuldig en onbevangen, zonder de zware steen die verantwoordelijkheid heet en die me belet om blij te zijn in een wereld vol dieren- en kinderleed. Het draait niet om mij. Ik mag ontspannen. Ik mag de wind tegen mijn wangen voelen, stilstaan. En daarvoor hoef ik mezelf niet te bestraffen en mezelf als egoïstisch te beschouwen. Ik hoef ook niet haastig terug naar huis te gaan om verder na te denken over wat ik moet doen voor de wereld. Eens thuis voel ik heel duidelijk wat ik te doen heb. Ik denk aan de uitspraak die ik ooit noteerde: "radicale zelfzorg wordt activisme voor een betere wereld". Ik moet het verschrikkelijk zware verantwoordelijkheidsgevoel dat ik meedraag relativeren en ook mild durven zijn voor mezelf. Alle wreedheid (vooral jegens dieren) in de wereld kan je niet oplossen. Vooral wanneer je eigen bedding ontbreekt. Opnieuw besef ik dat dat het eerste is dat ik moet doen.