Ik ben plantaardig gaan eten nadat ik foto's uit het slachthuis had gezien. Dat is méér dan 40 jaar geleden. De wereld is ondertussen veranderd. Wat (nog) niet veranderd is, is de algemene weerstand tegen veganisme.
Geloof me, ik heb in al die jaren als enige vegetariër (nadien vegan) in mijn omgeving veel gelegenheid gehad om te oefenen in weerbaarheid. Met scha en schande heb ik leren omgaan met de rollercoaster van mijn emoties. Begrijp me niet verkeerd, boosheid, verbijstering en zelfs woede, ik voel het allemaal nog.
Gelukkig voel ik ook mildheid en begrip voor mensen die het moeilijk hebben om over te schakelen. En ik besef dat ontreddering eens het de overhand krijgt in de weg staat van verandering. En dat is wat we willen. Een wereld waarin levende wezens -mens, dier en plant- niet langer misbruikt worden.
Het is niet gemakkelijk. Het blijft moeilijk. Ik heb zeker nog mijn momenten dat ik erin verdrink. Maar met de hulp van de mensen in mijn facebookgroep watvegans(w)eten leer ik elke dag hoe we die krachtige emoties ten goede kunnen inzetten.
Omdat jij, ik en alle andere dierenvrienden het waard zijn om gehoord te worden. Omdat de dieren het verdienen om niet opgegeten te worden. Omdat vegan zijn in een non-vegan wereld moeilijk blijft. Omdat we ons krachtiger en succesvoller voelen wanneer we elkaar versterken in de impact die we maken. Omdat we thuis komen bij elkaar. Omdat we elkaar verlichten en vegan niet (altijd) zwaar of pijnlijk hoeft te zijn. Omdat we het niet alleen moeten dragen. Omdat we dromen van een mens- en diervriendelijke wereld. Omdat we er samen met alle dierenvrienden alles aan doen om die droom werkelijkheid te maken. We staan aan de vooravond van een vegan wereld. Samen schrijven we geschiedenis. Onze kleinkinderen zullen over ons als voorvechter spreken. Een bemoedigende gedachte, toch?
Reactie schrijven